"ΟΦΕΛΤΗΣ"

Ήταν ένα απόγευμα Τρίτης και όπως κάθε μέρα μετά το πανεπιστήμιο πήγα στο «καφενείο», για το καθιερωμένο καφεδάκι με την παρέα μου.  Εκεί στο καφενείο, όπως σε κάθε καφενείο που σέβεται τον εαυτό του, υπάρχει μια παρέα από ηλικιωμένους άντρες.  Είναι από αυτά τα γεράκια που μόνο αδυναμία και μια ανεξήγητη συμπάθεια μπορείς να τους έχεις. 

Μια ερώτηση του Καπετάνιου (το όνομα του μου είναι άγνωστο, απολογούμαι) με έκανε να καταλάβω πολλά πράγματα για την αρχαιολογία και για την επιλογή μου να σπουδάσω αρχαιολογία. Για να μην πολυλογώ, όταν με ρώτησε ο αγαπημένος παππούλης τι σπουδάζω και εγώ με μια χαρά και με ένα καμάρι του απάντησα «αρχαιολογία καπετάνιε μου» η απάντηση του με προσγείωσε απότομα. Συγγνώμη λάθος, ένιωσα σαν τον Τιτανικό που μόλις χτύπησε στο παγόβουνο (έτσι για να μην ξεφεύγουμε από το θαλασσινό θέμα!)

«Μα είσαι πελλή κόρη μου;» Και ΤΙΤΑΝΙΚΟΣ! Φωνάξετε την Λιμενική ή κάτι σας παρακαλώ!!

Μια δόση τρέλας χρειάζεται σίγουρα για να ακολουθήσεις το όνειρο σου.  Σε μια εποχή που οι δουλειές είναι ελάχιστες, η αγορά είναι κλειστή, η ανεργία βρίσκεται στα ύψη, η κοινωνία είναι μουχλιασμένη και η διαφθορά είναι στην κορυφή των τσαρτς εδώ και κάμποσο καιρό, ναι χρειάζεται μια δόση τρέλας για να ακολουθήσεις το όνειρο σου, για να καταφέρεις να μην συμβιβαστείς με τις δουλειές του μέλλοντος και μ’ αυτά που σε πυροβολούν γνωστοί - άγνωστοι για το τι πρέπει να κάνεις με το μέλλον σου και τι όχι.

Γιατί ναι σε κάποιους η αρχαιολογία φαίνεται ως δεύτερη επιλογή (δεν πέρασες στην πρώτη σου επιλογή επομένως καλή είναι και η αρχαιολογία). Γιατί για κάποιους η αρχαιολογία είναι ο «κούσπος». Γιατί για κάποιους είναι δύσκολο να ξεχωρίσουν την διαφορά ανάμεσα στην αρχαιολατρία και την αρχαιολογία. Γιατί για κάποιους η αρχαιολογία είναι χάσιμο χρόνου.

Αλλά είμαστε και εμείς που η αρχαιολογία ήταν η πρώτη ή μόνη μας επιλογή.  Είμαστε εμείς που αφήσαμε την ευκαιρία να ασχοληθούμε με την νομική και επιλέξαμε τον «κούσπο» . Ήταν το παιδικό μας όνειρο. Ήταν το θέμα της έκθεσης της γ’ δημοτικού για το τι θα γίνω όταν μεγαλώσω˙ στην οποία έκθεση είχαμε γράψει ότι θα είχαμε μια βαλίτσα – σπίτι για να την μεταφέρουμε σε όλο τον κόσμο όπου θα ανασκάπτουμε όντας σπουδαίοι αρχαιολόγοι.

Είμαστε και εμείς που έχουμε το ίδιο χαμόγελο ευχαρίστησης είτε όταν είμαστε χωμένοι στα βιβλία να ψάχνουμε για αρχαιολογικές θέσεις και να μελετάμε για πολιτισμούς είτε  όταν είμαστε χωμένοι σε ένα λάκκο με ένα μυστρί και ένα κασμαδάκι. Γιατί όπως το είπε κάποιος αρθρογράφος είμαστε εμείς που οι βαλίτσες των καλοκαιρινών μας διακοπών δεν είναι γεμάτες με άμμο από παραλίες και σουβενίρ από τουριστικές περιοχές αλλά είναι γεμάτες με κοκκινόχωμα και αρχαιολογικές αναμνήσεις.

Ναι πιθανόν για κάποιους η επιλογή της αρχαιολογίας να είναι μια επιπόλαια επιλογή και να την κατακρίνουν. Αλλά από πότε είναι λάθος να ακολουθείς τα όνειρα σου; Από πότε είναι λάθος να κάνεις αυτό που σε παθιάζει όσο τίποτα άλλο στο κόσμο; Από πότε η μόνη σίγουρη λύση είναι μια θέση σε ένα γραφείο και τέλος;

Η απάντηση μου στον Καπετάνιο ήταν «Ναι είμαι πελλή για τούτο που σπουδάζω!». Γιατί όταν έπιασα για πρώτη φορά στα χέρια μου τον κούσπο έτρεμα ολόκληρη. Γιατί όταν βρήκα το πρώτο όστρακο κεραμικής ένοιωσα ένα ρίγος να με διαπερνά. Γιατί όταν αντίκρισα το κιονόκρανο που βρήκαν οι συμφοιτητές μου στο διπλανό σκάμμα χάρηκα απίστευτα. Γιατί με το που είδα στο πλύσιμο της κεραμικής στο όστρακο που έπλενα μια επιγραφή κοπήκανε τα πόδια μου. Γιατί με το πρώτο μάθημα αρχαιολογίας που έκανα στο πανεπιστήμιο κατάλαβα ότι αυτό είναι που θέλω να κάνω και κάθε είδους ενδοιασμός εξαφανίστηκε. Γιατί το να κάθομαι στην ΕΜΑ με τις ώρες χωμένη στα βιβλία, όσο και αν παραπονιέμαι μου αρέσει. ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΛΑΘΟΣ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΣ ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΣΟΥ